|
تو توانايی بخشش داری.
دست های تو توانايی آن را دارد
که مرا ،
زندگانی بخشد .
چشم های تو به من می بخشد
شور عشق و مستی
و تو چون مصرع شعری زيبا
سطر بر جسته ای از زندگی من هستی.
دفتر عمر مرا ،
با وجود تو شکوهی ديگر
رونقی ديگر هست
می توانی تو به من
زندگانی بخشی
يا بگيری از من
آنچه را می بخشی
من به بی سامانی
باد را می مانم.
من به سرگردانی ،
ابر را می مانم.
من به آراستگی خنديدم
من ژوليده به آراستگی خنديدم.
ــ سنگ طفلی اما
خواب نوشين کبوترها را در لانه می آشفت.
قصه بی سر و سامانی من
باد با برگ درختان می گفت.
باد با من می گفت :
"چه تهيدستی ، مرد!
ابر باور می کرد .
من در آيينه رخ خود ديدم
و به تو حق دادم.
آه می بينم ، می بينم
تو به اندازه تنهايی من خوشبختی
من به اندازه زيبايی تو غمگينم
چه اميد عبثی
من چه دارم که تورا درخور ؟
ــ هيچ.
من چه دارم که سزاوار تو ؟
ــ هيچ.
تو همه هستی من ، هستی من
تو همه زندگی من هستی .
تو چه داری ؟
ــ همه چيز.
تو چه کم داری ؟
ــ هيچ.
بی تو در می يابم ،
چون چناران کهن
از درون تلخی واريزم را.
کاهش جان من اين شعر من است .
آرزو می کردم
که تو خواننده شعرم باشی.
ــ راستی شعر مرا می خوانی ؟ــ
نه ، دريغا ، هرگز،
باورم نيست که خواننده شعرم باشی.
ــ کاشکی شعر مرا می خواندی!ــ
بی من چيستم ؟ ابر اندوه
بی تو سرگردان تر ، از پژواکم
ــ در کوه
گردبادم در دشت ،
برگ پاييزی ، در پنجه باد.
بی تو سرگردانتر ،
از نسيم سحرم
از نسيم سحر سرگردان
بی سر و بی سامان
بی اشکم ،
دردم ،
آهم .
آشيان برده ز ياد
مرغ درمانده به شب گمراهم .
بی تو خاکستر سردم ، خاموش ،
نتپد ديگر در سينه من ، دل با شوق ،
نه مرا بر لب ، بانگ شادی ،
ــ نه خروش
بی تو ديو وحشت
هر زمان می دردم
بی تو احساس من از زندگی بی بنياد ،
واندر اين دوره بيدادگری ها هر دم
کاستن ،
کاهيدن ،
کاهش جانم ،
کم
کم .
چه کسی خواهد ديد
مردنم را بی تو ؟
بی تو مردم ، مردم .
گاه می انديشم ،
خبر مرگ مرا با تو چه کس می گويد ؟
آن زمان که خبر مرگ مرا
از کسی می شنوی ، روی تو را
کاشکی می ديدم .
شانه بالا زدنت را ،
ــ بی قيد ــ
و تکان دادن دستت که ،
ــ مهم نيست زياد ــ
و تکان دادن سر را که ،
ــ عجيب !
عاقبت مرد ؟
ــ افسوس !
ــ کاشکی می ديدم !
من به خود می گويم :
" چه کسی باور کرد
جنگل جان مرا
آتش عشق تو خاکستر کرد؟ "
باد کولی ، ای باد !
تو چه بی رحمانه ،
شاخ پربرگ درختان را عريان کردی ،
و جهان را به سموم نفست ويران کردی
باد کولی ، تو چرا شيهه کشان
همچنان اسبی بگسسته عنان ،
سم فروکوبان از خاک ، برآوردی گرد؟
آن غباری که برانگيزاندی ،
سخت افزون می کرد
تيرگی را در دشت .
در غروب ، اين شفق شنگرفی ،
بوی خون داشت ، افق خونين بود .
کولی باد پريشاندل آشفته صفت !
تو مرا بدرقه می کردی هنگام غروب
تو به من می گفتی :
ــ صبح پاييز تو ، نا ميمون بود!
من سفر می کردم ،
و در آن تنگ غروب ،
ياد می کردم از آن تلخی گفتارش
در صبح صادق .
دل من پرخون بود
در من اينک کوهی ،
سربرافراشته از ايمان است.
من به هنگام شکوفايی گلها در دشت ،
باز بر می گردم
و صدا می زنم :
ــ " آی!
باز کن پنجره را ،
باز کن پنجره را ،
ــ در بگشا!
که بهاران آمد !
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد !
باز کن پنجره را !
که پرستو پر می شويد در چشمه نور .
که قناری می خواند ،
ــ می خواند آواز سرور ،
که :
ــ " بهاران آمد
که شکفته گل سرخ
به گلستان آمد !
سبز بزگان درختان همه دنيا را ،
نشمرديم هنوز.
من صدا می زنم :
ــ " آی!
باز کن پنجره باز آمده ام.
من پس از رفتن ها ، رفتن ها
با چه شور و چه شتاب ،
در دلم شوق تو اکنون به نياز آمده ام
داستان ها دارم ،
از دياران که سفر کردم و رفتم بی تو .
از دياران که گذر کردم . رفتم بی تو ،
بی تو می رفتم ، می رفتم ، تنها ، تنها.
و صبوری مرا ،
کوه تحسين می کرد .
من اگر سوی تو بر می گردم
دست من نيست تهی
کاروان های محبت با خويش
ارمغان آوردم.
من به هنگام شکوفايی گل ها در دشت ،
باز بر خواهم گشت ،
تو به من می خندی
من صدا می زنم :
ــ " آی !
باز کن پنجره را !
ــ پنجره را می بندی
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشی ها ،
با تو اکنون چه فراموشی هاست .
چه کسی می خواهد
من و تو ما نشويم
خانه اش ويران باد!
من اگر ما نشوم ، تنهايم
تو اگر ما نشوی ،
ــ خويشتنی
از کجا که من و تو
شور يکپارچگی را در شرق
باز برپا نکنيم
از کجا که من و تو
مشت رسوايان را وا نکنيم.
من اگر برخيزم
تو اگر برخيزی
همه بر می خيزند
من اگر بنشينم
تو اگر بنشينی
چه کسی برخيزد ؟
چه کسی با دشمن بستيزد ؟
چه کسی
پنجه در پنجه هر دشمن دون آويزد ؟
دشت ها نام تورا می گويند
کوه ها شعر مرا می خوانند.
کوه بايد شد و ماند ،
رود بايد شد و رفت
دشت بايد شد و خواند .
در من اين جلوه اندوه ز چيست؟
در تو اين قصه پرهيز ــ که چه؟
در من اين شعله عصيان نياز ،
در تو دمسردی پاييز ــ که چه؟
حرف را بايد زد!
درد را بايد گفت !
سخن از مهر من و جور تو نيست .
سخن از
متلاشی شدن دوستی است ،
و عبث بودن پندار سرور آور مهر
آشنايی با شور ؟
و جدايی با درد؟
و نشستن در بهت فراموشی ــــ
ــــ يا غرق غرور ؟!
سينه ام آينه ست ،
با غباری از غم .
تو به لبخندی از اين آينه بزدای غبار .
آَشيان تهی دست مرا ،
مرغ دستان تو پر می سازد .
آه مگذار که دستان من آن
اعتمادی که به دستان تو دارد به فراموشی ها بسپارد .
آه مگذار که مرغان سپيد دستت ،
دست پر مهر مرا سرد و تهی بگذارد.
من چه می گويم ، آه...
با تو اکنون چه فراموشی ها ،
با من اکنون چه نشستن ها ، خاموشی هاست .
تو مپندار که خاموشی من ،
هست برهان فراموشی من .
من اگر برخيزم
تو اگر برخيزی
همه بر می خيزند.
نظرات شما عزیزان:
|
تبادل
لینک هوشمند
